Penhaligon's Babylon Eau de Parfum

"Βαβυλώνα" μπορεί να περιγραφεί ως "μπαχαρικά, ακολουθούμενα από περισσότερα μπαχαρικά, και μετά λίγα ακόμα μπαχαρικά." Φέρει ομοιότητα με το "Κάιρο", χωρίς όμως το τριαντάφυλλο. Παρά την αντίθεσή μου στα ανατολίτικα αρώματα, υπάρχει μια ορισμένη κομψότητα σε αυτή την μονοχρωματική σύνθεση. Η Penhaligon's κατάφερε να δημιουργήσει ένα άρωμα από τίποτα άλλο παρά μπαχαρικά και ξύλο που δεν φαίνεται φτωχό ή άνευρο.

Το ζαφορά παίζει το ίδιο αιχμηρό, αλμυρό-ξινό βιολί, εξαγωγή από το μοσχοκάρυδο της μη-ζαχαροπλαστικής, ξηρής και ελαφρώς τσουκνίδας πλευράς του· οι πράσινες σάκχαρες κοριάνδρου προσθέτουν μια τρίτη φωνή για να αρμονικοποιηθούν. Μαζί, μοιάζουν κάπως με το άρωμα του Μεσανατολικού καφέ από κάρβουνο — χωρίς τον καφέ: αντ' αυτού, αυτό που προορίζεται να λειτουργήσει μόνο ως γευστικό και αρωματικό πρόσθετο αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το ρητινώδες-ξύλινο "σώμα" του αρώματος φαίνεται να αποτελείται από χίλιες αποχρώσεις, σχηματίζοντας από κοινού μια σύνθετη, αναμεμειγμένη χροιά: υπάρχει ένα αίσθημα κανέλας, μαζί με γαρύφαλλο, μια σκιά λιβάνου, τη σκόνη του πατσουλί... ίσως ακόμα και το ούντ, που έχει τοποθετηθεί στο κάτω συρτάρι του σιφονιέρ για να μην κυριαρχήσει στο προσκήνιο. Προς το τέλος, ο "Βαβυλώνας" γίνεται απροσδόκητα πιο γλυκός και ακόμη πιο σκοτεινός — προφανώς, το ούντ κατάφερε να δραπετεύσει από την ντουλάπα και, παίρνοντας μια βανίλια σχεδόν ίδια με αυτή του Καΐρου, εκτέλεσε μερικούς γύρους βαλς μέσα στην αίθουσα εκθέσεων.